Nu even radiostilte hier want volgend avontuur Odeyn en de Helvetiërs. Het WK in Zofingen!
Nu ik mezelf tot stripheld heb uitgeroepen moet ik noodgedwongen op zoek naar nieuwe avonturen. Ik ben niet dat type stripheld dat in de zetel zit te wachten tot er een bevriende professor belt… Daarom had ik me ingeschreven voor de Trail des Fantomes. Ik had van dit fenomeen al eens kunnen proeven tijdens de Grand Raid van vorig jaar maar dat was maar een voorsmaakje en ik wou the real thing wel eens ervaren. Ik moet eerlijk zeggen ik had daar een pak vooroordelen over. Volgens mij was een trailrun gewoon een veredelde stratenloop in de Ardennen en het merendeel was onverhard. Maar ik hoorde veel enthousiaste mensen en zag een pak spectaculaire foto’s passeren. Ik trok dus op onderzoek uit en besloot mijn Scott Kinabalu’s eens te gebruiken voor wat ze echt gemaakt zijn. Ik had gekozen voor de 31km, dat leek me een minimum om mee te beginnen. Eerste vaststelling bij de start was de ontspannen sfeer. Geen gedrum of zenuwachtig gedoe gewoon gezellig een praatje slagen. Qua outfit had ik toch een statement willen maken, ik ging toch niet met een rugzak gaan lopen zeker, koersklakske op en vertrekken maar. Al gauw trokken we de Ardense bossen in voor de eerste klim. Ok die was steil maar ik kon nog blijven lopen en ging goed mee met de eersten. De afdaling viel ook mee, hier en daar een boomstammetje maar daar ging ik gezwind over, zo erg was dat dus allemaal niet. Ik liep ook nog eens aan de leiding wat het allemaal wat aangenamer maakte. Maar dan begon het avontuur, eerste stuk een netelveld en een te smal pad. Gevolgd door een steile klim en een afdaling die nu toch wel heel steil naar beneden liep en ik dus af en toe fameus op de rem moest gaan staan. Daarna over boomwortels en natte rotsen langs de oever van de rivier onder laaghangende takken en dan nog eens die pijlen en linten in de gaten houden zodat ik niet verloren liep. Vervolgens de berg terug op waar het nu toch echt wel moeilijk werd om te blijven lopen, maar hé ik ga hier toch niet stappen zeker dat is hier trail run en niet trail walk. Nog steeds was de climax niet bereikt want plots moest ik een rots beklimmen. Er had daar gelukkig iemand een ketting gehangen. Eenmaal daar boven had ik toch al het nodige respect voor de trailrunner gekregen. Maar ik moest spijtig genoeg afgestraft worden voor mijn vooroordelen. Eerst struikelde ik over een rots toen ik de volgende pijl zocht, dat kwam al redelijk goed aan. Dan begon ik aan een afdaling waar ik geen andere optie zag dan op mijn gat naar beneden te glijden. Ik had eerst nog proberen te lopen maar een Odeyn op snelheid dat krijg je niet zomaar gestopt, er waren een koppel sterke sparren voor nodig om me tot stilstand te brengen. Bergop had ik nu al begrepen dat stappen soms efficienter is en op die manier gingen de kilometers traag voorbij en had ik al gauw door dat mijn 3 high5 gelletjes wat weinig waren. Meer geraakte er nu eenmaal niet in mijn broekzak. Een rugzakje had misschien handig geweest… Ik kwam aan de laatste 5 kilometer en kwam een aantal jongens tegen die de 75km liepen. Niks als respect voor die mannen, ze vroegen welke afstand ik deed en ik durfde bijna niet zeggen dat ik maar 31km liep, wat een helden. De laatste afdaling was nog pittig maar ik kon de stem van speaker Hans al horen. De Ourthe nog eens door en ik kon na 2.5uur mijn eerste echte trailrun afsluiten. Dat ik de 31km won was leuk maar is eigenlijk maar bijzaak. Conclusie, respect voor de trailrunner. Een absolute aanrader voor al wie wat meer avontuur zoekt en de beleving belangrijker vind dan de tijd. Voor mezelf is het jammer genoeg niet meteen voor herhaling vatbaar een trailrun is nu eenmaal niet makkelijk in een wedstrijdplanning op te nemen. Al moet ik toegeven dat de 100km die om de 3 jaar georganiseerd wordt wel op mijn todo lijstje staat, maar voor dat lijstje af te werken is toch al een stevige midlife crisis nodig. Suggesties zijn trouwens altijd welkom.
Nu even radiostilte hier want volgend avontuur Odeyn en de Helvetiërs. Het WK in Zofingen!
7 Reacties
Ik reed met mijn Ordu tijdritfiets en wou geen risico’s nemen in de gladde eerste kilometers. Ik verloor zo wat posities maar eenmaal bergop reed ik door naar de kop van de wedstrijd. Axel en Alex (zie ook: Les aventures de Axel et Alex) volgden achter mij. Eenmaal boven kon ik het voordeel van mijn tijdritfiets uitspelen en vol naar beneden rijden. Het was echter zo mistig dat ik amper iets zag. Ik had het geluk dat er een gendarme voor mij reed zodat ik me kon focussen op het blauw zwaailichtje in de mist. Wanneer ik dit niet meer zag wist ik dat er een bocht aankwam. Ik wisselde met 30 seconden voorsprong op Alexander en kon mijn zege veilig stellen in de laatste 2.5 loopkilometers. Voila een verslag hoeft heus niet altijd zo lang te zijn en mijn leven is helaas niet elke week zo avontuurlijk, maar ook Jommeke kwam dat al eens tegen want laat ons eerlijk zijn het album Pekkie in Hollywood was er volledig naast. Volgende week moet ik mijn status als multisporter nog wat onderhouden in mijn volgende avontuur: de trail des fantomes in La Roche. Een trailrun over 30km. En nu een wafelenbak of een everzwijn aan het spit, aan u de keuze.
Mijn triathloncarrière begint meer en meer op een stripalbum te lijken. Vandaar deze nieuwe episode Odeyn in de Alpen. In een vlaag van zinsverbijstering had ik me namelijk ingeschreven voor de Triathlon van Alpe d’Huez. Ik kon meegaan met Fillibereke van dienst: Sven Van Luyck en zijn vriendin Annemieke of Rozemieke van dienst: Eline. We trokken naar de Alpen waar ik eerst goed ging trainen in de bergen en vervolgens de wedstrijd doen. De eerste dag stormden Sven en ik als jonge veulens de bergen in. Niks losrijden in het dal direct de Croix de fer omhoog. Ik kreeg die eerste training meteen een spoedcursus fietsen in de bergen: Dat daar niet te veel wegen zijn, in combinatie met mezelf die een hekel heeft aan dezelfde weg terugrijden maakt dat je al snel aan een trip van enkele uren begint. Dat het weer nogal kan veranderen in de bergen. Beneden was het 30 graden en boven amper 8 graden en regen. Dat ik als man van de vlakte amper kan ademen boven de 2000 meter. Dat Sven Van Luyck een geboren klimmer is die me bij het zien van elk bordje col ouvert meteen ter plekke liet. Dat je ook in de bergen voldoende moet eten en dat er op de meeste cols geen drankautomaten zijn. Dat 70 kilo in de bergen dik is. Deze spoedcursus maakt dat we na 6 uur eindelijk terug in onze vallei waren, vandaar was het licht bergaf tot aan ons huisje. Tot plots een geblokkeerde weg met politie die ons vertelde dat er een tunnel in gestort was. We konden dus niet doorrijden langs de vallei. We kregen een aantal opties van de gendarmerie. 1 een andere weg nemen. De brave man beschreef exact dezelfde route waar we 6 uur over gedaan hadden. 2 overnachten op een hooizolder en de volgende dag terugrijden 3 Eline 4 uur met de wagen laten rijden om ons op te pikken en vervolgens nog eens 4 uur terug rijden. Zowel Sven als ik zagen geen van deze opties zitten. Gelukkig zijn die blauwe mannen daar uiterst flexibel want er kwam nog een 4de optie. Er was namelijk een luchtbrug via een helikopter naar les deux alpes. Dit was normaal enkel voor mensen die van hun werk thuis moesten geraken, maar aan de vermoeidheid in mijn ogen snapte ze dat de zaak ernstig was. De burgemeester van het dorp gaf zijn zegen dat we van de heli gebruikt mochten maken en de piloot vond het niet erg dat er een fiets in zijn nek lag. Bij deze kan ik dus bevestigen dat een Orbea fiets wel degelijk in een helikopter geraakt. De piloot moest wel 2 keer vliegen voor Sven en mij maar zette ons keurig af op les deux alpes alwaar we onze tocht verder zetten van deze legendarische training. Veel gekker moest het voor mij al niet worden, maar dan kwam de wedstrijddag er nog aan. We moesten 2.2 km zwemmen in een stuwmeer. Het water was 14 graden en ik dacht dat dat nog wel mee zou vallen. Tot ik in het water sprong en er gil door de bergen weerklonk, als een tienermeisje op een Get Ready optreden. Wat was dat zeg, hier was zelfs de Predator niet klaar voor. De start werd gegeven en ik voelde mijn armen amper. Gewoon crawl zwemmen was echt niet makkelijk. Ik kwam echt versteven van de kou uit het water na 42 minuten. Ja dat is niet goed, maar daar zal wel een fysica verklaring voor zijn, over de dichtheid van koud water in relatie met de luchtdruk en andere hecto pascales. Het lag vooral niet aan mijn zwemkwaliteiten. Mijn wissel leek verdacht veel op de titanic slot scene, ik deed het wel iets beter als Jack en geraakte op mijn fiets de bergen in. Het duurde 40km voor ik mijn voeten terug voelden. Het fietsparcours dan van 115km met aan het einde uiteraard de beklimming van Alpe d’huez. Maar eerst moesten we de col de la grand serre over. Ik zocht ergens naar een comfortabel tempo want deze duurde een goeie 20km. Ik was als 290ste uit het water gekomen en kon dus aan een inhaalrace beginnen. Ik voelde me Carl Berteele op de motor in de tour die van de bus naar het peloton reed. Commentaar geven was wat moeilijker maar in de bergen is er altijd een slechte verbinding. Boven op de eerste col zat ik al rond plaats 50. Daarna volgde een afdaling en de Col d’ornon. Ook de afdalingen gingen vlot en ik bleef maar opschuiven. Ik kwam landgenoten Jaryd de Mooij en Arne De Vliegher tegen en reed zo de top 20 binnen. Van de Ornon ging het bergaf tot aan de voet van Alpe d’Huez. . . Ik begon bochten af te tellen op de alp daar waar een week eerder de finale van de Tour gereden was. Gelukkig was er bij ons minder volk en had ik wat meer ruimte, maar 50 minuten naar je piepende ademhaling horen is toch ook niet alles. Ik las dan maar wat er op het wegdek gekalkt stond: “Noor je zussen staan boven” en even verder “de mama en de papa ook”. Codetaal van team sky leek me. Even verder stond Lance is king. Dat is uiteraard waar en ik dacht aan de klimtijdrit in de tour waar Lance en Jan Ullrich boven nog op het buitenblad schakelde en Michel Wuyts van opwinding schaterde dat ze op hun 53 reden. Wel Michel, ook Seppe Odeyn trok hem op het buitenblad weliswaar door een gunstige meewind. Ideaal voor mijn wissel was dat niet maar ik voelde me wel even king. Zo reed ik de top 10 binnen en kon aan de laatste 22 loopkilometers beginnen boven op de Alp. Die gingen vlot al was het een lastig loopparcours met stukken offroad en de nodige hoogtemeters. Van de hoogte had ik die dag gelukkig niet te veel last. Ik werd uiteindelijk 6de. In een internationaal deelnemersveld van 1200 starters. Mijn alpenrapport was overwegend positief: Gebuisd voor zwemmen, maar een onderscheiding voor klimmen, een grote onderscheiding voor dalen en nog een onderscheiding voor lopen. Uiteindelijk had ik de 3de fietstijd, de 3de snelste beklimming van Alpe d’Huez en de 2de looptijd. Mijn prestatie verviel wat bij de entree die mijn vriend Sven maakte op het hoogste niveau. Hij reed de snelste fietstijd en kwam als eerste boven op de Alp, enkel een chauvinistische referee hield hem van een podium en een mogelijke overwinning. Vanluyckman zoals ik hem noem, is de eerste van een nieuw soort triatleten, de klimtriatleet!Hij werd uiteindelijk 4de. Die 2 belgen in de top-10 hadden er eigenlijk 3 moeten zijn want Timothy Van Houtem viel tijdens de verkenning en brak zijn sleutelbeen. Veel beterschap voor Timothy! Na mijn Alpen avontuur ga ik zaterdag in La Gileppe de Ardennen plat walsen in de Duathlon. Geen gedoe met wetsuits en watertemperaturen gewoon lopen fietsen lopen, das immers al moeilijk genoeg.
En tot slot las ik op bepaalde media dat ik niet echt het gabarit als klimmer heb, wat is dat trouwens een mooi woord. Mag ik er dan even op wijzen dat er wel degelijk stukken Kasterlee in de Alpen zijn en dat ik in een ver verleden mezelf nog uitriep tot King of the mountains op ploegstage in Benicassim, dat ik Walt de Winter ooit 10 punten afsnoepte op een berg buiten categorie in de ronde van Namen. Sorry Walt, was eigenlijk niet nodig... |
Archives
Januari 2020
Categories |