En nu plannen maken voor volgend jaar!
Uiteraard eindigen we in De Hel. Want ja ik heb gezondigd, op 5 dagen naar Mexico en terug om een Ironman mee te pikken is niet alleen slecht voor het milieu het was ook een aanslag op mijn lichaam. Gelukkig wist ik dat ik in de Hel zou belanden en kon ik de 3 resterende weken me zo goed mogelijk voorbereiden. 7 dagen na de Ironman van Cozumel stond ik op het strand van De Panne klaar voor de strandrace. Nu ja klaar was ik niet, ik had het koud en zat nog ergens in mijn eigen tijdszone tussen Mexico en De Panne in. De start van de beachrace was dan nog eens wind mee zodat we met 55 per uur gemiddeld aan het keerpunt kwamen. Inderdaad op een mountainbike in het zand. Uiteindelijk vond ik men ritme en finishte als 38ste maar het belangrijkste was dat ik terug in Hel-modus zat. Die andere Yuppie raakte spijtig genoeg niet meer in de Hel modus maar Stefaan had ook een moeilijke taak: mijn trainingsschema voor de komende 3 weken. Ook al had ik de Hel al 7 keer gewonnen, twijfelen blijf je doen en het was toch wel een uitdaging om een goed evenwichtig te vinden tussen herstellen en nog de juiste prikkels krijgen. Stefaan twijfelde gelukkig niet. Hij bleef maar zeggen: Je gaat goed zijn. Gezond aan de start staan is ook elk jaar een opgave, vorig jaar was het een hamstringblessure die me zorgen baarde. Dit jaar was het een duplo trein die nog voor de nodige stress zorgde. Uiteraard heb ik brave kinderen en komt de Goed heilig man op 6 december ook in het huis van de duivel langs. Die bracht een duplo trein voor Laurien en Vik. Papa ging slapen, trapte op een wagon schoof onderuit en viel vol op het zelfgebouwde station. De schade viel gelukkig mee, ik verloor een half uurtje nachtrust om het station te restaureren, maar kijk het schuilt dus in een klein hoekje. Ik stond dus gezond en wel in de gietende regen aan de start! Vanaf nu geen twijfels meer, maar zo snel mogelijk door de Hel. Dat begon redelijk slecht: Ik liep met Gerry Druyts, Bart Borghs en Geert Lauryssen op kop toen ik een bocht verkeerd inschatte en in een diepe plas mijn voet omsloeg. Ik heb gelukkig wat ervaring met voeten omslagen, maar wist toch ook direct dat hij goed omgeslagen was, het kraakte namelijk en deed redelijk veel pijn. Koud opdoen en in beweging blijven heb ik dan geleerd en dat is in de hel uiteraard geen probleem dus pikkelde ik verder, je kent dat wel dat je terug moet gaan nadenken hoe dat nu weer zat met lopen. Dat duurde toch een kilometer tot ik mijn draai weer had gevonden. Uiteraard ging de wedstrijd verder en was ons groepje wat uiteen gevallen. Ik liep in een ruk van positie 4 naar 1 en had meteen een kloofje op Geert. Bart en Gerry volgde veder. Van dan liep ik mijn eigen tempo. Het kloofje met Geert bleef tot aan de wissel en zo kon ik de eerste 15km als leider afsluiten. Ik trok mijn regenvest aan die ik als voorschot op mijn kerstcadeau van mijn vrouw had gekregen en dook de modder in. Ik kreeg al snel het gezelschap van Geert die het kloofje snel had gedicht. Het was wat zoeken, Geert sneed goed door de modder maar in zijn wiel kreeg ik diezelfde modder in mijn gezicht gesmeten. Ik trok er meteen men lessen uit. Volgend jaar sponsor ik die jongen een spatbord! We hadden snel 4 minuten voorsprong op Gerry en ook Kevin Van Hoovels volgde verder. Het bleef rustig verder regenen en het parcours werd door de 400 deelnemers behoorlijk kapot gereden. Ik was met Geert vertrokken voor een mooie strijd. We waren elkaar waard en hadden halverwege de 115km fietsen 7 minuten voorsprong. En dan plots bij het ingaan van de voorlaatste ronde zei Geert dat hij ging stoppen omdat hij teveel pijn had aan zijn enkel. Ik zou willen zeggen een donderslag bij heldere hemel, maar goed het was al heel de dag donker en grijs dus zo helder was die hemel niet. Eerlijk gezegd wist ik niet goed wat zeggen, ik weet hoe moeilijk het is om uit een te race te moeten stappen met een blessure en had echt met hem te doen. Aan de andere kant, ik was mijn grootste tegenstander kwijt en moest nog 2 ronden alleen afwerken. Een heel dubbel gevoel dus, het stopte ook even met regenen en het leek alsof het parcours er beter begon bij te liggen. De modder op mijn gezicht begon hard te worden wat grimassen wat moeilijk maakte maar dat was nog niet nodig. Ik had een goed ritme, Geert had me de juiste lijnen getoond en ik had een mooie voorsprong. Het begon terug te regenen de modderkoek op mijn gezicht werd weer soepel en zo kon ik terug bekken trekken. Het was nu wel nodig, het parcours werd loodzwaar mijn fiets kraakte en schuurde en ik werd wat moe. Stefaan riep dat ik mijn kopje moest gebruiken. Ik snapte wat hij bedoelde maar dacht: mijn kopke gebruiken? Dan doe je dit toch niet dan zoek ik nu ergens een warme douche op en ga ik onder een dekentje naar de cross kijken. Ik ploegde verder maar werd wat moe, kwam in een verkeerd spoor terecht en reed in een conifeer. Dat was uiteraard zacht. Maar met de klap verloor die struik ook wel wat naalden die uiteraard aan mijn bemodderde kop bleven hangen. Pek en veren waren hier dus: modder en conifeer. Ik was eindelijk aan de wissel, mijn fiets had het uitgehouden en ik was nog ok. Bobby, ja die van de podcast, liep mee de wissel in om mijn schoenen uit te doen. De wissel ging eigenlijk vlot ik kreeg alleen mijn linkerschoen niet aan. Mijn voet was na het omslagen nogal opgezwollen en ging dus niet meer in de schoen. Met 2 kregen we hem gelukkig aan en ik was weg voor de laatste 30km. Uiteraard begeleid door mijn team bestaande uit Bobby van de Podcast, Smalle van de beachraces en Stefaan van de Yuppies. Ik melde even dat mijn voet niet echt in orde was maar ik besloot met Stefaan om dat maar even te klasseren voor vandaag. Even later een doodsmak van Stefaan tijdens het multitasken, gelukkig was hij ok en het zorgde wel voor de nodige afleiding! Er was muziek, het tempo was goed en het regende, het goot. Het werd zo erg dat ik me op een bepaald moment excuseerde bij men begeleiders. De passage door de tent voor mijn laatste loopronde was een kippenvel moment. Het deed nog pijn die laatste kilometers maar ik kon mijn tijd nemen om mijn 8ste hel te vieren! Simon Stevens werd 2de en Tom Steenackers 3de . 8 keer de hel op rij, natuurlijk ben ik super fier en blij! Ik krijg vaak de vraag waarom ik de hel blijf doen? Wel ik doe dat heel erg graag, voor mij is De Hel niet 1 dag maar een periode van oktober tot de feestdagen waarin zowel de zware trainingen, de voorbereidingswedstrijden, de zenuwen, de wedstrijd en het genieten achteraf inzitten. Ik vind het heel plezant om ook nu van iedereen zijn verhalen te horen. Iedereen maakt wel wat mee op zo’n dag en dat is ook voor mij heel herkenbaar. De Hel meedoen voor te winnen is niet altijd gemakkelijk er komt toch wat druk en extra spanning bij kijken. Maar het grote voordeel is dan weer dat ik er meestal het snelste van af ben. En dat ik de zwaarste mountainbike ronde niet meemaak omdat ik dan al aan het lopen ben. Heel veel respect dus voor de mensen die deze hel hebben door staan. En dan in het bijzonder mijn zus Joke die een zware dag had maar toch mooi de wedstrijd uitdeed als 4de vrouw.
En nu plannen maken voor volgend jaar!
6 Reacties
|
Archives
Januari 2020
Categories |